Από το 1952 έως σήμερα
Η είσοδος της γυναίκας στην αγορά εργασίας δεν έφερε το τέλος των επαγγελματικών διακρίσεων ανάμεσα στα δύο φύλα.
Η ψήφος, που είχε εκχωρηθεί στις γυναίκες από το 1952 (τότε η πρώτη γυναίκα είχε εκλεγεί στο Ελληνικό Κοινοβούλιο – ήταν η Ελένη Σκούρα από τη Θεσσαλονίκη), δεν είχε προσδώσει στις γυναίκες τη βαρύτητα που τους άρμοζε ως ισότιμων με τους άνδρες πολιτών.
Η θεμελίωση της ουσιαστικής ισότητας στη μεταπολεμική Ελλάδα έχει ως αφετηρία το 1975.
Η ημερομηνία αυτή αποτελεί έναν άλλο σταθμό για τη γυναίκα, αφού στο Σύνταγμα της Ελλάδας μπήκε ρητή διάταξη στο άρθρο 4 παρ. 2, που αναγνωρίζει την Ισότητα των Φύλων.
Στη συνέχεια, στις 31.12.1982 στο άρθρο 116 παρ. 1, του αναθεωρημένου Συντάγματος μπαίνει η διάταξη η οποία καθορίζει ότι όλοι οι νόμοι οι οποίοι περιέχουν ανισότητες και διακρίσεις εις βάρος των γυναικών παύουν να ισχύουν. Έτσι, αναγκαστικά, οδηγηθήκαμε σε μεταρρυθμίσεις.
Αυτές οι διαδικασίες κατέληξαν στο νέο οικογενειακό δίκαιο, που εισήχθη από την τότε κυβέρνηση σε εφαρμογή του Συντάγματος με το νόμο 1329/83, ο οποίος για πρώτη φορά αναγνωρίζει την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων μέσα στην οικογένεια. Τα μέλη του ζεύγους αποφασίζουν από κοινού ό,τι αφορά την οικογένεια και το παιδί. Ως τότε, μόνον ο άντρας είχε αυτό το δικαίωμα.
Το 1990 δημιουργήθηκε το Ελληνικό Τμήμα Ευρωπαϊκού Λόμπι Γυναικών, το οποίο προσέφερε πολλά στην Ισότητα των Φύλων αφού γνωστοποιούσε εδώ όλες τις ευρωπαϊκές πολιτικές και νομοθεσίες που αφορούν την ισότητα και τις διεκδικήσεις των γυναικών μέσα στο πλαίσιο της Ευρώπης ενώ παράλληλα εκπροσωπούσε τις ελληνικές προτεραιότητας στην Ευρώπη γύρω από τα θέματα ισότητας και ανάδειξης των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Ωστόσο, παρά τη νομοθεσία για την ισότητα, η γυναίκα στην πράξη εξακολουθεί να θεωρείται κατά κανόνα αποκλειστικά υπεύθυνη για όλους τους παραδοσιακούς ρόλους της φροντίδας του σπιτιού, των παιδιών και των ηλικιωμένων, κι ας ορίζει ρητώς ο νόμος ότι αυτά τα μοιράζεται με τον άνδρα. Υστερεί ακόμη η Ελληνίδα όσον αφορά τη συμμετοχή της στα κέντρα λήψης αποφάσεων που αφορούν τη διαχείριση των δημόσιων θεμάτων. Σ’ αυτούς τους τομείς η θέση της στην πράξη είναι πάρα πολύ αδύνατη και πρέπει ν’ αλλάξει.