Εφημερίς των Κυριών…
…ονομαζόταν η πρώτη εφημερίδα στην Ελλάδα που δημιουργήθηκε από γυναικεία συντακτική ομάδα και απευθυνόταν μόνο σε γυναίκες. Το πρώτο φύλλο κυκλοφορεί στις 9 Μαρτίου του 1887 και το τελευταίο της το 1917, έχοντας κυκλοφορήσει 1106 τεύχη. Έως τις 18 Μαρτίου 1907, η εφημερίδα κυκλοφορούσε εβδομαδιαίως και στη συνέχεια από τις 25 Μαρτίου 1907 έως το Δεκέμβριο του 1917 εκδίδονταν “δις του μηνός”, χαρακτηρίζοντας αυτή την αλλαγή στη συχνότητα έκδοσης ως “Περίοδος Β’” στο εξώφυλλο του ίδιου του εντύπου.
Οι διεκδικήσεις μέσω της εφημερίδας ήταν η χειραφέτηση της γυναίκας με πλήρη δικαιώματα στον τομέα της εκπαίδευσης και την εργασία.
Υπεύθυνη για την έκδοση της εφημερίδας ήταν η Καλλιρρόη Παρρέν, ενώ δύο από τις πρώτες συνεργάτιδες της σε αυτή την προσπάθεια ήταν η Σαπφώ Λεοντιάδου, που εργαζόταν ήδη για το περιοδικό «Ευρυδίκη» (Κωνσταντινούπολη, 1870 – 1873) και η Αικατερίνη Σαμαρατίδου, εγγονή της εκδότριας του περιοδικού «Κυψέλη» (Κωνσταντινούπολη, 1845). Στη συνέχεια την υπογραφή τους στα άρθρα της εφημερίδας έβαζαν οι Μαρίκα Πίπιζα (Ποιήτρια), Ελένη Γεωργιάδη (Δασκάλα), Ειρήνη Λαχανά (Δασκάλα) και πολλές άλλες γυναίκες του πνεύματος και των γραμμάτων της εποχής. Δια τα ανυπόγραφα άρθρα ευθυνόταν η συντάκτης αυτών κυρία Καλλιρρόη Παρρέν.
Οι πρώτες αντιδράσεις γι’ αυτή τη προσπάθεια χειραφέτησης των γυναικών μέσω της εφημερίδας ήταν αρνητικές και χλευαστικές. Αντιπροσωπευτική ήταν η αντίδραση και τα σχόλια του Εμμανουήλ Ροΐδη. Υπήρξαν όμως και εκείνοι που θαύμασαν την πένα των συντακτριών της εφημερίδας και υποστήριξαν τον αγώνα τους, όπως ο Γρ. Ξενόπουλος και ο ποιητής Κωστής Παλαμάς, ο οποίος και αφιέρωσε ποίημά του στην Καλλιρρόη Παρρέν (1904).
Ομότιτλη εφημερίδα
Τον Αύγουστο του 1909, με τον ίδιο τίτλο, δημοσιεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη «γυναικείον περιοδικόν εκδιδόμενον κατά δεκαπενθημερίαν με τη συνεργασία λογίων κυριών και κυρίων».Ιδιοκτήτρια του νέου περιοδικού ήταν η Χαρίκλεια Π. Μελανδινού, παιδαγωγός που εργαζόταν στη Σχολή Ελληνίδων του Μπεσίκτας της Κωνσταντινούπολης. Το περιοδικό δεν είχε ούτε την αναγνωσιμότητα, ούτε την αίγλη του πρώτου. Η κυκλοφορία του διήρκεσε μόνο περίπου δύο χρόνια. Οι αρθρογράφοι του ήταν κυρίως εκπαιδευτικοί και η θεματολογία του περιστρεφόταν γύρω από το ιδεώδες της αστικής γυναικείας εκπαίδευσης, που συνίστατο στην παράλληλη καλλιέργεια του πνεύματος και του ήθους της γυναίκας. Η εσωτερική της συγκρότηση θα είχε το σκοπό την ανιδιοτελή προσφορά της στην κοινωνία και την οικογένεια. Η πραγμάτωσή της θα ολοκληρωνόταν στο χώρο των παρθεναγωγείων.