Πολύ πριν μείνω έγκυος, ρωτούσα τους ανθρώπους πώς ήξεραν ότι ήθελαν να κάνουν παιδιά. Υπήρχε μια στιγμή-αστραπή ή η λαχτάρα μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που έγινε πολύ μεγάλη για να την αγνοήσουν; Φυσικά, οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν τόσο διαφορετικές όσο και οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Κάποιοι ήταν σε θέση να το εντοπίσουν σε μια ξεκάθαρη στιγμή: πιάνοντας για πρώτη φορά το χέρι ενός μικρού παιδιού ή βλέποντας ένα μωρό σε ένα λεωφορείο μια μέρα και φτάνοντας σε αυτό το συμπέρασμα. Άλλοι επηρεάστηκαν από γεγονότα ζωής: ο θάνατος ενός γονέα ήταν ένα συνηθισμένο γεγονός, που τους οδήγησε να σκεφτούν πώς ξεδιπλώνονται οι γραμμές αίματος, θέλοντας να δουν λίγη από την αγάπη του γονέα να εκδηλώνεται σε ένα νέο ον. Άλλοι γνώριζαν πάντα, μέσα τους, από τα παιδικά τους χρόνια.
Στη συνέχεια, για τις γυναίκες, υπήρχε το λεγόμενο βιολογικό ρολόι. Όχι τόσο η επιθυμία για ένα παιδί, αλλά η επίγνωση ότι ο χρόνος μπορεί να τελείωνε, και ένα είδος μη-θέλησης, μια διπλή άρνηση: μη-θέληση να μην έχουν κάνει παιδί. Πολλές από αυτές τις γυναίκες εξέφραζαν ενοχές επειδή δεν ένιωθαν «τη λαχτάρα», σαν να ήταν ο κανόνας μια έμφυτη φαινομενικά, ενστικτώδης δόση επιθυμίας για παιδί, και, ελλείψει ισχυρών μητρικών συναισθημάτων, παρέκκλιναν από αυτόν.
Όμως, δεν συμφωνώ με αυτό, και εξάλλου, τα δικά μου συναισθήματα δεν ήταν καθόλου απλά. Μερικές φορές ένιωθα σαν το σώμα μου να βρισκόταν σε πόλεμο με το μυαλό μου. Υπήρχαν τόσα πολλά λογικά επιχειρήματα για να μη γίνω γονιός, κι όμως η λαχτάρα που ένιωθα ήταν τόσο ισχυρή που με έκανε να λυπάμαι απερίγραπτα που δεν θα γινόμουν.
Λέω «σώμα», αλλά φυσικά δεν ξέρω. Μπορώ να γράψω μόνο για το πώς αισθάνθηκα, αλλά επιστημονικά, το ερώτημα παραμένει ανοιχτό για το αν η επιθυμία για γονεϊκότητα οφείλεται στη φύση ή στην ανατροφή, και τόσο η βιολογία όσο και η κουλτούρα είναι πιθανό να συμβάλλουν. Είμαστε κοινωνικά ζώα και η κοινωνική πίεση μπορεί να είναι τεράστια. Θέλω να πιστεύω ότι είχα ανοσία σε αυτό, αν και κατά τη διάρκεια του 2020-21 ένιωθα ότι όλοι όσοι ήξερα έκαναν παιδί, εκτός από εμένα. Εγώ καθόμουν στο περιθώριο, το ήθελα, αλλά αμφιταλαντευόμουν.
Είναι, φυσικά, προνόμιο να αμφιταλαντεύεσαι. Πριν από την έλευση της αντισύλληψης, το να γίνεις γονιός δεν θα μπορούσε πραγματικά να περιγραφεί ως απόφαση. Ίσως γι’ αυτό η αναζήτησή μου για ιστορικές πηγές που έδειχναν γυναίκες να διερωτώνται για το ζήτημα ήταν μάλλον άκαρπη. Ακόμα και μιλώντας με γυναίκες των παλαιότερων γενεών, που ενηλικιώθηκαν μετά την αντισύλληψη, υπάρχει η αίσθηση ότι δεν υπήρχε πολλή σκέψη πάνω στο ερώτημα. «Απλώς το έκανες», είναι μια φράση που αναφέρθηκε, ξανά και ξανά, και αρκετές γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για τη γενιά μου που πήρε τόσο σοβαρά την προοπτική.
Τα πρότυπα είναι επίσης ένας παράγοντας. Η μητέρα μου έχει αρκετές φίλες που δεν έχουν παιδιά, και έτσι δεν μεγάλωσα ποτέ πιστεύοντας ότι η μητρότητα ήταν πεπρωμένο. Ήξερα ότι υπάρχουν πολλά είδη ζωής που μπορεί κανείς να έχει, και επίσης ότι θα μπορούσα να έχω σχέση με τα παιδιά με άλλους τρόπους: ως θεία, ως νονά, ως φίλη. Στην πραγματικότητα, διαπίστωσα ότι η απόφαση να μην έχω παιδιά ήταν πολύ καλύτερα τεκμηριωμένη από την απόφαση να γίνω γονιός.
Νιώθω σαν να υπάρχει ακόμα ένα ταμπού όταν πρόκειται να εκφράσει κανείς ότι είχε εντελώς λογικές αμφιβολίες για το αν θα γινόταν γονιός, για να προχωρήσει και να κάνει το βήμα. Έχω χάσει το μέτρημα του αριθμού των φορών που έχω διαβάσει ότι πρέπει να το κάνετε μόνο αν είστε «100% σίγουροι». Ως κάποιος που, για διάφορους λόγους, δεν ήταν ποτέ 100% σίγουρος για τίποτα στη ζωή μου, αυτό μου φαίνεται αρκετά ντροπιαστικό.
Έχω την αίσθηση ότι χρειαζόμαστε πιο ανοιχτές συζητήσεις σχετικά με τη διαδικασία λήψης αποφάσεων και καλύτερους τρόπους υποστήριξης των ανθρώπων που βρίσκονται στη μέση αυτής της διαδικασίας. Μας περιβάλλει πανικός σχετικά με το ποσοστό γεννήσεων – για πρώτη φορά στην ιστορία, οι μισές γυναίκες στην Αγγλία και την Ουαλία δεν έχουν αποκτήσει παιδί μέχρι να φτάσουν τα 30, ωστόσο φαίνεται ότι εξακολουθεί να υπάρχει μικρή διερεύνηση του γεγονότος ότι πολλές δυτικές χώρες είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εχθρικό περιβάλλον για τους νέους γονείς.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι – οικονομικοί, εκπαιδευτικοί, περιβαλλοντικοί – για τους οποίους ένα άτομο μπορεί να καθυστερήσει τη γονεϊκότητα, και η γενιά μου και οι νεότεροι από αυτήν αντιμετωπίζουν πρωτοφανείς δυσκολίες. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι οι γυναίκες είναι πιο ευτυχισμένες χωρίς παιδιά και σύζυγο. Όταν ένας ειδικός σε θέματα ευτυχίας μίλησε γι’ αυτό το 2019, ο κόσμος εξοργίστηκε, αλλά το γεγονός παραμένει ότι η σεξιστική ανισορροπία της οικιακής εργασίας κάνει πολλές γυναίκες δυστυχισμένες, και ποιος μπορεί να τις κατηγορήσει που επιλέγουν έναν άλλο δρόμο;
Όπως συμβαίνει με οτιδήποτε έχει να κάνει με τη γονεϊκότητα, θα μπορούσαμε να ασκούμε λιγότερη κριτική και περισσότερη ακρόαση. Χρειάζονται περισσότερες ανοιχτές συζητήσεις και καλύτερη υποστήριξη για τους ανθρώπους που παλεύουν με αυτή τη βαρυσήμαντη επιλογή.
Πηγή:
www.theguardian.com/commentisfree/2022/apr/04/have-a-child-or-not-is-a-huge-decision-so-why-is-there-so-little-discussion-of-it
enallaktikidrasi.com