Φαίνεται πως οι γυναίκες ξεκινούν περίπου τα δύο τρίτα όλων των διαζυγίων.
Είναι ευρέως γνωστό ότι το ποσοστό διαζυγίων είναι σχετικά υψηλό και κυμαίνεται γύρω στο 43-46% για τους πρώτους γάμους. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι οι γυναίκες τείνουν να θέλουν και να ξεκινούν τα διαζύγια. Περίπου τα 2/3 των γάμων διαφορετικού φύλου τελειώνουν κατόπιν επιθυμίας της συζύγου, εύρημα που έχει προκύψει στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλες χώρες. διαπολιτισμικά.
Οι μελετητές το έχουν αναγνωρίσει αυτό ως ένα μικρό παράδοξο: πολιτισμικά, οι ανύπαντρες γυναίκες τείνουν να θέλουν να παντρευτούν περισσότερο από τους ανύπαντρους άνδρες, αλλά όταν παντρεύονται, οι γυναίκες τείνουν να είναι λιγότερο ικανοποιημένες από τις σχέσεις τους από ό,τι οι άνδρες. Είναι αυτές που θέλουν να φύγουν.
Ενώ οι γυναίκες ξεκινούν συχνότερα τα διαζύγια, δεν είναι πιο πιθανό από τους άνδρες συντρόφους τους να διαλύσουν μη συζυγικές σχέσεις. Πράγματι, οι πρώτες έρευνες σχετικά με τους μη συζυγικούς χωρισμούς δεν δείχνουν καμία διαφορά φύλου στην ικανοποίηση και καμία διαφορά φύλου στην επιθυμία τερματισμού αυτών των σχέσεων. Μόνο για τις συζυγικές σχέσεις, και όχι για τις προγαμιαίες σχέσεις, οι γυναίκες παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της πορείας τους.
Το διαζύγιο υποτίθεται ότι βλάπτει τις γυναίκες, αλλά δεν το κάνει
Το διαζύγιο είναι μια νομική διαδικασία με σημαντική οικονομική, κοινωνική και προσωπική επιβάρυνση. Για τις γυναίκες, το οικονομικό πλήγμα του διαζυγίου τείνει να είναι υψηλότερο από ό,τι για τους άνδρες, και εάν εμπλέκονται παιδιά, οι ευθύνες φροντίδας τείνουν να πέφτουν δυσανάλογα σε στις νέες ανύπαντρες μητέρες. Πρόκειται για σημαντικές προκλήσεις. Από πρακτική άποψη, δεν θα ήταν έκπληξη αν οι γυναίκες τα πήγαιναν χειρότερα από τους άνδρες μετά το διαζύγιο.
Όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι γυναίκες τείνουν να τα πηγαίνουν καλύτερα αμέσως μετά το διαζύγιο και δεν διαφέρουν από τους άνδρες όσον αφορά την ικανοποίηση από τη ζωή τους με την πάροδο του χρόνου. Παρά το σημαντικό οικονομικό κόστος που συνδέεται με το διαζύγιο και το βαρύ φορτίο της μονογονεϊκότητας, οι γυναίκες (κατά μέσο όρο) τα πάνε καλά μετά το διαζύγιο.
Οι γυναίκες χρειάζονται πλέον τον γάμο λιγότερο από τους άνδρες
Μια νέα οπτική σχετικά με το γιατί οι γυναίκες τείνουν να ξεκινούν το διαζύγιο υιοθετεί μια εξελικτική προσέγγιση και τονίζει μια συναρπαστική εξελικτική αναντιστοιχία μεταξύ των όσων επωφελήθηκαν οι γυναίκες πρόγονοί μας και των ευκαιριών που παρέχει η σημερινή σύγχρονη κοινωνία. Η ιδέα είναι η εξής:
Για βιολογικούς λόγους, οι γυναίκες πρόγονοί μας είχαν μεγαλύτερη ελάχιστη επένδυση για κάθε συγκεκριμένο απόγονο από ό,τι οι άνδρες πρόγονοί μας (αν κανείς σκεφτεί την εγκυμοσύνη, τον ριψοκίνδυνο τοκετός, τον θηλασμό). Με υψηλές αρχικές επενδύσεις, οι γυναίκες σχημάτιζαν δεσμούς με τους απογόνους και είχαν την τάση να διατηρούν το ρόλο της φροντίδας. Αυτό καθιστούσε ωφέλιμη την παραμονή κοντά στο σπίτι και τη στήριξη από τους συντρόφους για τροφή και προστασία.
Οι προγονικοί μας πατέρες ήταν, επομένως, αυτοί που παρείχαν τους πόρους (τροφή, προστασία), ενώ οι προγονικές μας μητέρες είχαν την τάση να βασίζονται σε αυτούς για αυτούς τους πόρους. Οι ταχύτατες κοινωνικές αλλαγές (π.χ. έλεγχος γεννήσεων και οικογενειακός προγραμματισμός, πρόσβαση στην εκπαίδευση, χειραφέτηση της γυναίκας) έχουν δημιουργήσει ένα νέο σενάριο όπου η εξάρτηση από τον σύζυγο για πόρους (π.χ. χρήματα) δεν είναι πλέον τόσο απαραίτητη όσο ίσως ήταν προγονικά.
Οι γυναίκες δεν χρειάζονται έναν σύντροφο που παρέχει πόρους, κάτι που ιστορικά έκαναν. Τα οφέλη που αποκομίζουν από το γάμο μπορεί να είναι λιγότερα από αυτά που αποκομίζουν οι άνδρες από το γάμο, και έτσι, αν δεν είναι ικανοποιημένες, οι γυναίκες μπορεί να είναι πιο πιθανό να ξεκινήσουν το διαζύγιο.
Η αναντιστοιχία μεταξύ των όσων προσφέρει ο σημερινός κόσμος στις γυναίκες και των όσων οι γυναίκες ιστορικά χρειάζονταν από μια σχέση μπορεί να προκαλέσει αστάθεια στη σχέση. Η Parker και οι συνεργάτες της επισημαίνουν το δυνητικό πρόβλημα της αποδυνάμωσης της αλληλεξάρτησης μεταξύ των συντρόφων, η οποία γίνεται δυσκολότερη όταν οι γυναίκες εξακολουθούν να φέρουν το μεγαλύτερο μέρος του βάρους της φροντίδας των παιδιών παρά το γεγονός ότι κερδίζουν το ίδιο ή και περισσότερα από τους άνδρες συντρόφους τους. Άγχος, ενόχληση, δυσαρέσκεια – τίποτα από αυτά δεν είναι υγιές για τη λειτουργία της σχέσης.
Χρειάζονται νέα στηρίγματα για την αξιοποίηση των θετικών κοινωνικών αλλαγών
Οι γυναίκες μπορεί να είναι αυτές που επιδιώκουν το διαζύγιο πολύ περισσότερο από τους άνδρες λόγω της εξελικτικής αναντιστοιχίας που περιγράφηκε παραπάνω. Στον έμφυλο θεσμό του γάμου, ίσως χρειαστεί να γίνουν αλλαγές για να υποστηριχθεί η υγιής αλληλεξάρτηση υπό το πρίσμα των ευκαιριών που έχουν οι γυναίκες. Η Parker και οι συνεργάτες της προτείνουν τα εξής:
– Πιο σαφής καταμερισμός της οικιακής εργασίας. Οι σύντροφοι μπορεί να ωφεληθούν από συζητήσεις που κατανέμουν τις δουλειές του σπιτιού με τρόπο που να αντικατοπτρίζει το χρόνο και την ενέργεια και των δύο συντρόφων.
– Υποστήριξη για τη φροντίδα των παιδιών. Οι οικογένειες στις οποίες εργάζονται και οι δύο σύντροφοι κινδυνεύουν εάν ο ένας σύντροφος διαχειρίζεται επίσης την πληθώρα των ευθυνών φροντίδας των παιδιών (π.χ. το ψυχικό φορτίο της ανατροφής των παιδιών). Μήπως νέες ρυθμίσεις, με έμμισθη ή οικογενειακή υποστήριξη, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αναγνώριση της εργασιακής επιβάρυνσης και των δύο συντρόφων;
– Αναγνωρίζοντας τις παραλείψεις μας. Εάν διατηρούμε προγονικές προσδοκίες, η Parker και οι συνεργάτες της προτείνουν ότι η αναγνώρισή τους ως τέτοιες θα μπορούσε να ωφελήσει τους συντρόφους.
Τελικά, οι επιστήμονες πια παρέχουν έναν νέο τρόπο σκέψης για το διαζύγιο στους σύγχρονους γάμους. Υποστηρίζουν ότι κάποια από τη δυσαρέσκεια και τις εντάσεις που βιώνουμε είναι αντιδράσεις σε ένα σύστημα σχέσεων σχεδιασμένο για μια διαφορετική εποχή. Αν και η αλλαγή των προτύπων των φύλων μπορεί να είναι μια μακρά και αργή διαδικασία, τελικά, ένας νέος τρόπος σκέψης για το φύλο στις σχέσεις θα μπορούσε να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη υγιών γάμων.
Πηγή: